ما ایرانی ها هر جای این دنیا باشیم جز اینکه با هم همیشه در جنگ و دعوا باشیم و دشمن خونی هم بشیم هیچ کاری نمی کنیم... وقتی یه روز می گفتم که ایرانی ها فرهنگی پاره پاره دارند اون دوستی که داشت یه جورایی با غرور زیاد پز فرهنگمون رو جلوی غیر ایرانی ها می داد و کلی از تمدن نیاکانمون صحبت می کرد یه دفه ساکت شد و پرسید چرا این طوری فکر می کنم!؟ کلی هم تعجب کرده بود... بهش گفتم:" عزیزم یه نگاه بکن به ایرانی هایی که اینجا می شناسی و ببین چقدر با هم اتحاد دارند!!؟ و چقدر این عدم اتحاد ناشی از فرهنگ متفاوت ما می شه که البته ریشه های عمیق در تحولات سیاسی، اجتماعی، مذهبی و فرهنگی در طول تاریخ ایران داره !

یکی مذهبی یه، حزب اللهی نیست ولی دگمه،

یکی مذهبی یه اما دگم نیست و کاری هم به اسلام جمهوری اسلامی نداره،

یکی ظاهرن حزب اللهی یه که به دلایل گرفتن بورس تحصیلی و یه سری مزایا از این دسته فقط،

یکی دیگه هم مذهبی یه و هم حزب اللهی و در هر دو هم دگم دگم،

یکی هنوز در عالم بازگشت سلطنته،

یکی چپ چپ  و کمونیسته،

یکی طرفدار مجاهدین خلقه،

یکی راستی یه اما مخالف جدایی دین از سیاسته!!

یکی مبارز زمان شاه بوده و مخالف جمهوری اسلامی هم هست اما به هیچ گروهی وابسته نیست،

یکی راستی یه اما یه زمانی منصبی در جمهوری اسلامی داشته ولی حالا نداره و کسی نمی دونه چرا !!

یکی چپی یه و زمانی هم منصبی در جمهوری اسلامی داشته و حالا نداره و هی فریاد می کنه و افشا!!!"

... خلاصه یه شلم شوربای حسابی!! اینها نمونه هایی اند دریه مقیاس کوچک از تمام ایرانی های داخل ایران ... و تازه اگه از نزدیک باهاشون آشناتر بشی و کمی نشست و برخاست کنی می بینی که بابا هر کدوم یه مرام و شیوه ی خودشون و در واقع مطابق با عقایدشون دارن که البته همه ی این شیوه ها ایرانی یه اما خیلی متفاوت از هم!!!... خب برای همین هم هیچوقت متحد نمی شن و نمی تونن بشن.

تازه یه چیزی فراموش شد و اینکه همه می خوان حرف خودشون رو به خورد دیگری بدن و اصلن فکر نمی کنن که تبادل افکار بدون انتظار داشتن از مخاطبانشون برای  قبول نظرشون هم امکان داره و خیلی هم  با ارزشه.

اینه که  در واقع دموکراسی یه اسمه فقط و مفهومش هنوز برامون گنگه!!

... تازه این خوشبینانه ترین حالت بود چون معمولن اجتماع ایرانی و" تبادل افکار" به عدم درک هم و ایراد اتهام و افترا به هم از هر نوع می انجامه...  حالا این تبادل افکار به هر شکلی باشه: رو در رو، از طریق نوشتن در روزنامه، یا کتاب ...، سخنرانی،  در هنر، در کلاس درس، در اینترنت... فرقی نمی کنه!!

و این است قصه ی این فرهنگ در به در، این جامه ی پاره پاره ی ما ایرانی ها!!!!

نمی دونم که واقعن چقدر ماها می تونیم هر چه نزدیکتر به هم بشیم. شاید همه ی این اختلافات (که البته با اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی نسبت مستقیم داره و داشته که خود همیشه با مذهب و نیز رنگ و لعاب خرافی همراه بوده) یه جورایی ظاهری باشه... ای کاش این طور بود ... مولانا می گه:

آن یکی ماهی همی بیند عیان

وان یکی تاریک می بیند جهان

وان یکی سه ماه می بیند به هم

این سه کس بنشسته یک موضع نعم