فکر نکنین این یه نامه ی عاشقانه است... نه. فقط یه همدردیه با همه ی اونهایی که برروی این کره ی خاکی برای آرمان های انسانی مبارزه می کنن، حتا در تاریکی مطلق :


سلام عزیز،

من هم اینجا  در تاریکی هستم، آخه روز داره رخت بر می بنده آرام و به تاریکی چند قدم بیشتر نمونده ... حس غریبی دارم ... مثل همیشه دلم تنگه، تنگ چی؟ نمی دونم. حس می کنم که خط افق  امتداد داره در من و یه قطار بوق زنان تو گوشم ترق ترق می کنه ... کجا می ره؟ نمی دونم ، فقط می دونم که می ره!

حالا دیگه تاریک شد، کبریت ندارم شمع روشن کنم... باشه، تو تاریکی مطلق می شینم، شاید حداقل ماه بیاد شب نشینی ام.