سلام...
بعد از چندی من دوباره حس نوشتن دارم... آخه چند وقتی بود که خیلی حوصله نداشتم چیزی بنویسم و اینجا بذارم... بگذریم از دلیلش!!!حس می کنم کمبود وقت با بزرگ شدن آدما نسبت مستقیم داره: وقتی بچه بودم حس می  کردم که به اندازه ی تموم ستاره های تو آسمون وقت دارم و راستش اصلن گذر زمان را خیلی حس نمی کردم و جالب اینجا بود که پیرتر شدن پدر و مادرم رو نمی فهمیدم... وقتی هم کمی بزرگ تر شدم و به قول این انگلیسی زبونا تین ایجر بودم هنوز زمان یه قطار دراز بود که همیشه هو هو کنان می رفت٬.. و یادمه که  روزای گرم تابستون تموم نا شدنی بود... مگه وقتی که اول مهر می رسید و به خودم و دوستام می گفتم : ای وای انگار همین دیروز بود که اول تابستون بودااااا
اما حالا زمان مثل بادی یه که با سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت داره می وزه یا یه هواپیمای جته که با سرعتی سرسام آور جلو میره و من هر چی می دوم بهش نمی رسم
هر چی بزرگتر می شم و آگاهی ام به خودم و حضورم بیشتر می شه ... زمان برام تندتر از پیش می گذره !!! انگار هر چی سنم بیشتر می شه زمان کوچیکتر میشه
پس شاید حس گذر زمان با رشد آدمی نسبت مستقیم داره، نه؟!؟!؟